Met enige schaamte toon ik mijn nieuwe speldenkussen. Schaamte, omdat ik nog steeds het ritstasje van mijn giveaway heb te maken. Niet dat ik er geen zin in heb, daar niet van. Maar ik heb de slechte gewoonte om iets dat moet, uit te stellen. Dat geldt in elk geval voor privé-gerelateerde zelfopgelegde moetens. Morgen begin ik eraan. Zonder uitstel.
Heeft iemand ervaring met het maken van reflecterende rooskleurige brillen? Je weet wel, zo'n bril waar je doorheen ziet en de wereld dan ziet vanuit een innerlijke rust en mededogen. Pfff, ik vind dat zo, zo moeilijk. Mijn bril is aan vervanging toe. Nu draag ik er te vaak één met donkere glazen en een montuur die knelt en doet pijn. (Voor alle duidelijkheid, ik heb het over de figuurlijke bril. De echte, die is nieuw en grijs en draagt super.)
Ik weet zo goed dat ik mezelf stokken in de wielen steek door de manier waarop ik naar mezelf kijk. Meer nog, dat ik ook contact bemoeilijk. En toch hé. Het is zo hardnekkig. En eerlijk, ook in brilloze momenten, kan ik me maar moeilijk een idee vormen van wat anderen echt over me denken, of misschien beter, voelen. Wat zien mensen in mij? Wat voeg ik toe aan iemands leven?
Weten jullie dat eigenlijk, wat jullie betekenen voor vrienden? Wat in jullie aantrekkelijk is voor vrienden? Daar wou ik eigenlijk toe komen. Het is iets dat ik me afvraag.
Aanvulling op 29/01/2014:
Lieve mensen, ik heb het gevoel dat mijn vraag ietwat anders is
overgekomen dan bedoeld. Er is geen noodsituatie ten huize janusje,
hoor. Ik ben alleen vaak bezig met wie ik ben als persoon, als vriendin,
of dat goed genoeg is... en ik vroeg me af of anderen daar ook mee
bezig zijn. Bewegen jullie je vrij tussen mensen?